Bizim Yokuş

Yusuf Ziya Ortaç'ın Bizim Yokuş diye bahsettiği yokuş − kitabın ilk cümlelerinde de göreceğimiz üzere − Babıâli Yokuşu'dur. Babıâli Yokuşu, bir dönem başta İstanbul olmak üzere Türk yayıncılığının kalbinin attığı yerdir. Kitabevleri, Gazeteler, Matbaalar… O yokuş, deyim yerindeyse koca bir kültür-sanat pasajıdır. İçinde Servet-i Fünunları, Akbabaları, Kehkeşanları, Safahatları, Hürriyetleri, Cumhuriyetleri, Cenap Şehabettinleri, Rıza Tevfikleri, Ziya Gökalpleri, Ahmet Haşimleri, Aziz Nesinleri, Refik Halitleri, Reşat Nurileri yaşatan bir yokuş… 1895 in Istanbul geboren, wurde Yusuf Ziya Ortaç von der Stadt heimgesucht. Genç yaşta tanıştığı Ziya Gökalp'in etkisiyle hece ölçüsünü benimsedi bu türde verdiği başarılı örnekler sayesinde „Hecenin Beş Şairi“nde biri olarak ünlendi. Im Jahr 1915 wurde Ortaç zum ersten Mal entlassen, und sein Sohn wurde von ihm getötet. Erst im Jahr 1922 wurde Orhan Seyfi Orhon von Orhan Seyfi als „Akbaba“ bezeichnet, der ihm den Namen gab. Kısa sürede en lü mizah yazarlarından biri haline geldi e ölümüne değin dergiyi çıkarmaya devam etti. Dönemine yayıncılık faaliyetleriyle damga vuran Ortaç, 1946-1954 yılları arasında milletvekilliği de yaptı. Ortaç, 1967, wurde zum ersten Mal ins Leben gerufen. Tanıtım Metni