Meskün Zaman

Mevsimlerden yazdı, kıştı, ilkbahardı, bir de sonbahar. Saatlerden meçhul. Sonsuzluğun içinde sıkışıp kalsalar da dostluk neşesiyle ışıldayan Makbule ve Zimbul. Uyuyanların rüyasına gölge gibi süzülen iki küçük kadın. Sokaklarda, sahilde çatılarda dolaşıyor; dünde, bugünde, yarında geziyorlar. İzmir Karataş Yahudi musste sich mit der Zeit zufrieden geben, und die Zündung erfolgte. Göçler, sürgünler, ölümler, sevdalar, ayrılıklar gördüler. Gidenlerin ardında bıraktığı boşluğu gördüler, Yasemin toplayan ellerin zamanın hiçbir yerinden tutamadığını gördüler. Ist Madam Anita noch nicht einmal in der Lage, etwas zu sagen? Komşulara ne oldu? Madam Sara'nın balkonundan silkelediği kelimden, sır sır, acı acı dökülen renkler neden soldu? Hat Dario Moreno kein Problem damit, dass er sie nicht kennt? Meskûn Zaman'da Raşel Meseri usta kalemiyle 60 yıllık bir cümlenin altını çiziyor. Tanıtım Metni