Elif Gibi Sevmek 1- Nefes

„Bir insan nasıl anlar âşık olduğunu?“ Diye sordum bir gün dedeme. „Nefesini tut…“ dedi gülümseyerek. „Anlamadım...“ dedim. „Nefesimi mi tutayım?“ „Evet…“ dedi. „Öylece tut ve bekle.“ Dediğini yaptım. Dayanabildiğim kadar soluksuz bıraktım kendimi. Ich habe das Problem gelöst, aber es ist kein Problem mehr aufgetreten. Tam pes ediyordum ki, eliyle kapadı ağzımı ve burnumu. Neye uğradığımı şaşırdım. Ölecek gibiydim artık... Yüzüm kızarıyor, gözlerim doluyordu. Dayanılmaz bir hal almıştı nefessizlik... Sonunda çekti elini yüzümden. Derin derin solumaya başladım can havliyle. Bana bunu neden yaptığını anlayamıyordum bir türlü. Gözlerinin içine baktım soran bakışlarla. „Banu bana neden yaptın dede?“ dedim. „Haben Sie schon einmal einen Anruf gemacht?“ Sie sind sordu sakin bir tavırla. „Tabii ki nefes almaya…“ dedim. „Peki, ne kadar ihtiyacın vardı?“ „Biraz daha nefessiz kalsaydım ölecektim.“ Ancak bu yaşıma gelince ne demek istediğini anladığım bir cevap verdi dedem: „Işte bir gün birine nefes kadar ihtiyacın olursa on a şık olduğunu anlayacaksın evlat.“ Tanıtım Metni