Geber Anne !...

„Ist bu benim annem! ... O da hep böyle küserdi! Efsunlu und Sir Dolu! Tayfun, köpekleri Sarı... „Annesinin sarı prensi“ Tayfun, auf yedisine basacağı gün eve biraz erken döner. Fakat bu sesler, annesinin yatak odasından gelen bu sesler... Kapı aralığından görünen yabancı erkek bacağı... Yoksa?... Tanrım! Tayfun'un doğumgünü, Melek Hanım'ın intihar günü olur... Aradan yıllar geçer, Yetiştirme yurdu müdürü İhsan Beyit, meslektaşı ve „abisi“ Hasan Çokar'a bir çocuk gönderir. Mecburiyet olmasa, kimsenin yanından ayırmak istemeyeceği bir çocuktur bu. O sarı saçlar, o yüz, o konuşma, o karizma... Es heißt: „Tövbe estağfurullah, Mevlût gibi!“ Sonra? Sonrası karmaşık, komik, heyecanlı; hem „kelalaka“ hem fazlasıyla alakalı... Üstelik, uyarı levhası hediyeli: „Zaman“la fazla oynama!... Sezgin Kaymaz „fantastik eğlence“yi Geber Anne!...'de başarıyla sürdürüyor.Tanıtım Metni