Ne Ders Olsa Veririz: Akademisyenin Vasıfsız İşçiye Dönüşümü

„Seit 16 Jahren sind die Karten, die Projektoren, die Bilder, die Bilder, die Bilder, die Bilder, die Bilder, die Bilder, die Bilder usw kalmıyor. (...) Yaratıcı projelerime maddi manevi destek alamıyorum.“ „Mit ediyorum doçentlikten sonra biraz rahatlayacağım. Aliştım yani bu şartlara. (...) Depresyona girecek kadar değil... Birkaç saat, bir gün sürüyor belki. Öyle beni fiziksel olarak hasta edecek, bunaltacak, moralimi bozacak, ağlatacak boyutlara ulaşmıyor, ama... hani okuyoruz duyuyoruz ya oraya gelebilir diye o yüzden söyledim.“ Akademisch, „sözde“ saygın bir meslek; Die Akademiker haben sich dazu entschieden, sie zu befragen, und die Schülerinnen und Schüler wissen, was sie tun müssen. „Gönüllü bir çilecilik ve adanmışlıkla“ giriyorlar bu yola. Ancak akademik „iş“te, ağır bir emek sömürüsü ve güvencesizlik var. Çalışanları manen de kemiren, hiçleşme duygusuna gark eden bir emek süreci var. Aslı Vatansever und Meral Gezici Yalçın, „sözde“ vakıf universesiterinde doruğa bu prekarizasyon sürecini celiyorlar. „Ayrıntılı tasvirlerle, kapsamlı görüşmelere dayanarak ve analytik bir bakışla... Alişma, umursamama, kabullenme mekanizmalarını, sınıf bilincinin ve örgütlenmenin önündeki engelleri de mercek altına alarak…“ Tanıtım Metni