Ardımdan Ağlama

Hasan, gözleri belirsiz bir büyüme dikmiş, dinliyordu. "Annem çok zor günler geçti. Geceleri büyümede onun sessiz sessizdi dayanabildim. Çocuk aklıyla o zaman bunlara pek aklım ermezdi. Kocası tarafından bir çocuğuyla terk edilmiş bir kadın olarak onu, yaşadıkları şimdi daha iyi iyileşebilir. Onun bu hale gelmesinde en büyük verilerden sonra benim. Şimdi aynı şeyleri bana yapsa -derin bir iç çekti- ağ bilmiyor musun? nasıl dayanırım?"Kısa bir süre oldu. İkisi de aynı anda Hasan'ın yanan parmaklarına baktılar. “Annem sana bunu yaptığında aklının yarısını kaybetmişti.” dedi Ayşe.Hasan hala susuyordu. Acı bir susuşla susuyordu. "Benim yanarak ölmeyi duyunca senin parmakların gelmiş olabilir. Günlerce bunun pişmanlığıyla kıvranıp ağlamış. Ondan sonra da aklını iyiden iyiye kaybetmiş."Çantasından çıkardığı kağıt mendillerle gözlerinin sildi. Diyecekleri bu kadardı. Ondan annesini etkilemesini istememişti, isteyemezdi. Buna hakkı yoktu. Ona sadece durumu anlatmıştı. Artık affetmek de, affetmemek de Hasan'a kalmıştı.Tanıtım Metni