Kuklaların Dansı

İpleri eline almanın sırası değil mi? Yaygın dağınık bir yapbozun parçası gibi bir yere saçılmış, dağılmış hâldeydik. Bir araya getirilmeyi, bir bütün olmayı belki hiç istememiştik. Ama cevap hakkımız en baştan, o adresli adalet terazisinde, bize sorulmadan mevcuttu. Hatırlayamadığımız (verdiğimiz) sözün esiri olmuştu, hikayemiz o anlamıştı ama hiçbirimiz yoktuk. O gün sonra tüm hayatımıza yön veren, bizi evrenin hayalî perdesinin arkasından izleyen yaratıcımız, acaba bir gün sıkılıp yönetilen kuklalarını hiç yaratmış gibi darmadağın edecek miydi? Yoksa oyunun oynayacağı başka oyuncaklar mı çıkarılacağı sanılıyordu? Zaman zaman kukla olmaya alışan, kanıksayan, tüm benliğimizi esir alan irademiz ne zaman cesaret edecekti, ruhumuzu daha fazla öldürmeden, yaratıcılığının elindeki ipleri kesmeye mi? Sonuçta hiçbir ipin ucunda kopmamak için ödeyeceğimiz bedel, özgürlüğe bir adım daha yaklaşacaksa bizi, seve seve ödemeye razı değil miydik? Julia Ortay; toplumlar tarafından kesinkes çizilen inançlar, din, kader, Tanrı, ölüm gibi konular “kukla” arketipi kitlesinde bir zemine oturtuluyor. Kitap; Tiyatronun insanın kendisini dışarıdan gösterdiği gibi okuyanlara ayna tutarak, bir nevi ruh girişi (katarsis) yaşatıyor. Tanıtım Metni