Son İlkbahar

Sen ayrılmaya gidişa girerken damarların kaçış katı uzak bir adrese Nereden bilirdim ki geçen sene, son sonbaharımız sen Biliyorsun kışımız ve üşümekten nefret ederdim kış şimdi ayaz, yağmur, karanlık verse de Bembeyaz bulutları is değmiş gibi kirletse de Âlem “Depresyon, intihar, kasvet,” dese de Giyinip kat kat elbise İki büklüm cenin gibi yorganda nefes nefese Uyuyup bol bol rüyalar âleminde Kavuşmayı bıraktığında Ve ölmek gelmezdi, mutlu olacak kış mevsiminde böyle daha huzurluydum çünkü yanmıyordu canım Sokak boş ve uzun gece evsizlerin katili Kuşların göçüp gittiği Çiçekler solmuş, yeşiller olmuş kahverengi Havasında binlerce mikrop ve gizli virüs Hastanelerin dolup taştığı kış mevsiminde Mutlu olup rahat, ölsem