152. Gün

Fadime'yi işte ilk kez o gün gördüm. Sanki ilk kez güneşi, yıldızı, ayıymışım gibi. Gönlümün içine bir kuş girmiş sanki çıkmak için çırpınıp da duruyor. O çırpındıkça ben yerimde dururuz. Sonra gitmedim, gidemedim hiç. Onun olduğu bir yerden istemiyordum. Hem bence bu dünyada nasipli olanlar doğduğu yerde ya da dolaştığı yerde değil de sevdiğinin olduğu yerde ölenlerdir. … Cânım kâr ettim, sana daha önce söylemiştim; ben kendime bir dünya kuruyorum. Bu sistemin, dünyada var olmanın mümkün olabileceğini biliyorum. Onun için kitapların hepsinden ayrılıyorum bu dünyada. Orada sevdiklerim var, sevindiklerim var. Kötü olanı almıyorum, onların kapılarım kapalı. Hatta artık duvarlar bile örüyorum giriyorlar diye. O kapılar bir tek sana açık.Tanıtım Metni