Abdülbaki Gölpınarlı

Bir tutam insan onu gerçekten sevdiler. Onlar, Hoca'yı, kusurlarını haritap, âteşîn bir zekâ olduğunu kabullendiler. Ondaki cevheri, Türk zenginlerine katkılarını gördüler ve çalışkanlığa hayranlık duydular, mezhep farklılığına [Şiîre], çabuk devamlı mizacına aldırmadan engin bilgisinden istifade ettiler. “[Bugün] Onun ortaya koyduğu doğru ve sağlam araştırmalar itibar edilmeyerek, bunlar neredeyse yok sayılmaya başlandı[mıştır].” Oysa, “Doğu dünyasında en büyük ilim ve fikir simalarından biri olan Abdülbâki Gölpınarlı, … tasavvuf araştırmacılarının asla müstağni kalamayacakları bir külliyat kurtarmış getirmiş, âbide bir isimdir.” (Prof. Ahmed Yaşar Ocak) Bu kuşakta yer almıştı –mürşid, derviş, araştırıcı– tasavvuf erbabından hikmet pınarını kalemiyle, sohbetleriyle aktaranlar elbette vardı. “Abdülbâki Gölpınarlı, bazen kalemiyle, bazen kelâmıyla bu meşaleyi taşımaya devam edenlerin başında sayılmalıdır.” (Prof. Mustafa Kara) “…Onu çocukluğundan, ilk gençliğinden itibaren her zaman dikkat çekmişlerdir: 'Artist ruhlu' varlığından, monoton hayattan sıkılınca her yeni bir şeyi bulmakta olduğu her yeniliğin koşmasından… kendini de bunu bilmediğizdi zaten. 'Çalmadığım kapı yoktu' derdi.'Önce, Bektaşî olduğum, başka yerde dam; icazetler, hilafetler bile aldım. Hatta, dinsiz bile bir ara. Ama, bunları iyi ki yapmışım, yoksa gelecekte halime gelemezdim.” (Murat Bardakçı) Bu belirginlik Abdülbâki Hoca bir kıymetti, bir estetti. Geleceğin kuşakları, sadece rasyonelliğin şekillendirdiği maddî hayat nefesleri kestiği yerde, onun eserlerinden sızan ışıklarla irrasyonel dünyanın lezzetinden alacakları felsefî keyifle soluklanacaklar, yeni başlayacakları bu dünyanın beslenmeleri ile gidecekleri iktisadî üreme yaratacakları parlayan tehlikelerden de yaşanacaklardır.Tanıtım Metni