Adem Ademoğlu'nun Boşluğu

Âdem Ademoğlu kitaplarıyla ve kitaplarda yaşayan, ismiyle müsemma bir avare. Okuyor, yazıyor, ara ara kitaplarla ilgili işlerde çalışıyor, oradan çıkıp savruluyor – bir “âdem”den diğerine, bir “adem”den diğerine bürünüyor... Bir başına kalınca bölünüp muammasına uyanıyor. Ama acaba hep orada çözülmüş mü? Bu sorunun peşinde, kendisiyle ve başkalarıyla boşluğa rağmen telden muhabbetlere koyulaşıyor. Hikâyesinde yol aldıkça çoğalan oluşumlar onu umulmadık bir keşfetmeye gidiyoruz. Ve bu arada neler oluyor... İşte onları okur ile yazarın, kahraman ile anlatıcının iç içe geçiş bu metni dolambaçlı satırlarında bulunuyorsunuz. Âdem Ademoğlu'nun Boşluğu çokyazarlı olduğu kadar yokyazarlı, çoközneli olduğu kadar yoközneli, romanlaşmaya yaklaşıp uzaklaşan, denemeye meyledip kurmacada eğleşen, çoküsluplu, türlerarası bir metin. İlk kitap Anakronik'te yekpare bir dil ve anlatımlı kuran Oğuz Tecimen yeni = parçalı ve oyuncu bir anlatı yaratıyor. "Herhalde üç beş gün önce –artık her biri birbirinin nüshası olan günler sayamaz olmuştum– gecenin geç zamanlarının sessizliğinde, bilmem kaçıncı defadır oturduğum ve içerideki soledad sonora'ya gark olduğunuzda kaldığından sonra, bitkinlikten uyuyakaldığım sürede birda olarak adlandırılan bir romanın anakarakteriydim. Ama sert zemine uzanıp m ölü postüründe yarı trans halinde uyuklarken, kedim Djemo'nun tramplene basar gibi üstümden sekmesi üzerine can havliyle geldiğimde, vücudumda sanki ötedünyaya gidip gelmenin yarattığı tekinsiz kamaşma rüyaya bütün imgeleri silmişti ve geriye sadece bu isimde bir kitapta anakarakteri olduğum bir anafor hisyatını geçirmişti.” Tanıtım Metni