Ağlaya Ağlaya Öldük Anam Bacım

"Dayanamam anamın kederlenmesine. Hemen ağzımla saz sesi, darbuka sesi çıkar, bir yandan da oynarım. Anam o zaman azıcık da olsa güler. 'Hah böyle gül aslanın anası. Benim kimim var? Sen de ağlarsan ben hepten bitim, kölesi anam,' sadece. Ben oynadıkça annem beni seyreder. Cibicik Anasına gurban oğullar, oğullarının sesinden her şeyi anlayan babalar. Badır bunu konuşan enişteler, eltiden yana dertli gelinler. Kafası cıva gibi ziv ziv akan deliler, lacivert pantolla beyaz göynek verildiler. Maykıl Ceksın'a taş çıkartan bebeler, Bergen konserine yevmiye sayan taşralı muallimler. Daha neler neler... Es garibin bağrına! Ağlaya Ağlaya Öldük Anam Bacım, bozkırın sesi, nefesi. Bazısında yokluk, bazısında tuhaflık kokusu... Mustafa Çiftci, her isteğine rağmen gülen gözlerle hayata başlıyor. Kedere neşe katarak hikayelerini anlatıyor.Tanıtım Metni