Ah Biz Ödlek Aydınlar

Türkiye'nin toplumsal topografyasını çalıştırırken, bu işi kendi insanlarıyla alay ederek, onları gülünçleştirerek, yererek yaptım elbet, çok da kızdım onlara. Ama bütün bunların birikiminden daha çok, birikiminden daha üstün bir duyguyla onları sevdim. Onun ne katkısı varsa, halkı gerçekten de özden ciddi bir performans sergiliyor. İnsanları yaşamayı çok klişe bir söz var. Dış anlamıyla beğenmiyorum, doğru buluyorum bu sözü. Çünkü insanoğlunu sevmek, halkı sevmek deyince, onlar olduğu gibi, şimdiki durumlarıyla mı seveceğiz? Yani kötü olanlara kızmadan, kötülükleri hoş görerek mi seveceğiz? Hayır, ben kızarak seviyorum, ama kızmamın kökünde sevgi var. Bugünkü durumu beğendiğim için kızıyorum. Ama öykülerime insanlan çok sevdiğim için, dünyanın konusunu istiyor ve buna çalışıyor. Ben bir gülmece yazarıyım. Kızmadan, öfkelenmeden, onun öfkesi üstünde olmadan, durmadan öfkesi bilmeden nasıl gülmece mümkün? Ve kızdığın insanın sevmesinden sanat nasıl yapılabilir? Yaşadığım çağda yurdumun toplumsal topografyasını çizmeye uğraştığım öykülerim, ikisi de aynı duygu kaynağından gelen kızgınlığımın ve sevgimin ürünleridir, yani yanlış olmaz sanırım. Sevilene karşı alternatif öfke... bağlantılı bölümün... Tanıtım Metni