Altı Üstü İstanbul

Sağ gözünün açık. Güneşin karşısında bir inek. — 0. (Belki de inek değildir.) Sol gözün açık. Sağın karşısında bir dev. 0 —. (Yoksa sen mi dev olan?) İki gözün kapalı. — —. Karşında mavi kapı. Hem mukim hem Mukim'in diyarı. (Babanın hüznü Ardu dedikleri herhalde.) İki gözün açık. 0 0. Karşında Aydos Ormanı. (Kaymakdonduran Ormanı da olabilir... Ya da İnva, kim bilir.) Her halükârda, ya altı İstanbul'un ya üstü. Biri ağlarken diğerinin soluğu dönüşmez gülmeye çünkü.İstanbulensisler ilk burada izin verir, sen koklarsan. Doğadaki her canlı senin için öter, sen duyarlısan. Görmek için sadece göz kullananlardan değilsiniz. Bundandır geçmez kuralların hükmü sana inanırsan. Şimdi gözünü kapat. Binyılların döngüsündesin?Ercan y Yılmaz'ın yeni romanı Altı Üstü İstanbul, alt alta üst üste iki âlemin, iki İstanbul'un hikâyesini anlatıyor. Sen dilinin olanaklarından yararlanılarak ve kendine özgü işaret sistemiyle inşa edilen roman, şehrin son yıllarını gözlerine sermekle kalmak, toplumsal olaylara değinerek kolektif hafızayı da canlı tutmakta. Hem görünen hem görünmeyen İstanbul'dan veren Yılmaz, kurmacayla gerçeği bir kez daha çalışmayı ortaya – denemeden sakınmayarak.“İstanbul. Eksilmenin ve de tamamlanmasının, solmasınin ve dirilmenin, bitmenin ve de başlamanın durumu. Bir olmayı kendine yakıştırmaz. Sokaklarında gezinenler, içlerinde birçok İstanbul taşır. Biri kaçılan bir şehirken, biri mutlaka kaçınılan bir şehir. Biri korkulan bir şehirken, biri mutlaka yüreklendiren bir şehir. Biri mutlaka yakan bir şehir.”