Altın Çağ 2

Uzay istasyonunun o geniş camları boyunca dünya çapında hem acıyarak hem de pişmanlıkla bakıyordu. İnsanlık yılları öncesinde saklama tekrar adım adım değişiyordu. Karanlık parçacıklarının çatlaklarından sinmiş, güce tapanların kibri yüce dağları aşmıştı. Artık dönüş yoktu, dünya bin yıl sonra yine aynı elimin kardeşi yakalanmıştı. Adı insan olan bu maraz gücüyle beslenmiş, kibirle bilenmiş, hırsın çığırtkanlığı ile dört bir yana raporlandı. Dünya başına gelecekleri biliyordu, bu ne ilk ne de sondu. Kahredici bir tanıklıktı bu yapılan, her fırsata daha derinden acıtan. Derin bir iç çekti, belki de son kez bu kadar masum, belki de son kez bu kadar sakindi dünya. Ataları yüzyıllardır insanlığın barışı için ömrünü yitiriyordu. Ama artık yitecek bir çağrı savaşacak bir takat kalmamıştı. Yenik ruhlar esir bir hainin elindeydi. Ne kadar acıydı uzun süren bir haini barındırmak ne kadar acıydı tüm emellerinin gözünün önünde bir yıldız gibi kaybolması. Ama biliyordu, acıdığı yerden kalbinin, yılladığı yerden ruhun doğacağını umut edecekti, ısırılan yerden, sınarken sağlıklı yürekleri.Tanıtım Metni