Anne Çiçekleri

Hayır anne. Şimdi ölemezsin. Ben seni sevmeden olmaz... İki yana açılan perdeler koymuşum pencereye. Annemlerin evininat. Kapalıydı veya evin perdeleri. Sadece perdeler değil, dudaklar da mühürlüydü. Söylenecek sözler söylenmez, söylenmeyecekler söylenmedi. Pusu da gölgesi de çoktu. Mobilyalar solmasın diye sımsıkı perdelerin arkasında ışık neredeyse hiç girmezdi o eve. Ruhlar solsun ama mobilyaların solmasın... Bedenlerimiz halıların saçakları gibi kar beyaz kalsın... “Bir ev çizin,” dediğinde eğitmen, perdeleri eksik bırakmayışım ondan. Açık olsun perdeler. Açık olsun. Hava girsin içeri. Güneş girsin. Çizdiğim pencerenin pervazındayım sanki. Nefesim sığıyor. Güneşten rengi dönmüş omzuma bir öpücük konduruyorum. "Saap mısın sen? İnsan hiç kendini öper mi?" diye bağırırdı annem gördüse. İçimdeki öfkenin kabardığını sıktığım dişlerimden uzaklaştırın. Çizdiğim pencereye tekrar bakıyorum, oradaki perdeye. Adamın portresini anlatırken ne anlattın? “Yaşam sizin için zor demek ki ona bir perdeyle sevimlilik katmak.” Olsa keşke, bir perdeyle düzelecek olsa yaşamlarımız… Özlem Çetinkaya'nın duru anlatımıyla Anne Çiçekleri, çok doğal görünen anne kız ilişkilerinin derinlerde oluşturulmuş yolları, o yolların karanlıklarını, çıkış çıkış farklarını yaşam hikayeleri. Bu hikâye bizde hiçbir şeyin görünmediği gibi olmadığını, gerçeklerin çok daha derinde olduğunu anlatıyor. Acıma ile iyileşmenin bozulmaları varmamız için bize bir perde aralayan hikâyede kadının kendisine ve yaşadığı günlük kayıpları, her kesik yarası gibi önce can yakıyor ama bir yandan da kendisine ve çevreye şifa oluyor. Tanıtım Metni