Aristo'nun Rüyası

Etrafına baksana Aristo… Yaşama, düne, bugüne, şu ana bir bak! Her yer, nefesinin dağıldığı yerde bile korkularla dolu. Bazıları kendi başlarına, bazıları ise çözümlerle korkularıyla ilgileniyorlar. Bazen süslü püslü bazen pejmürde bir kıyafetle giyinenler korkularını. Kimilerinin korkusu yuvasıdır, sıcacık ve korunaklı; bazılarının korkusu ise her şeyi yerle bir eden cesaretinde gizlidir. Korkular kılık değiştirir, ancak ya korkaklığa ne demeli? Vicdana sus diyen korkaklığa ne demeli! Oysa bilmezler demiri ateşin, insanı utandırıyordu. Utanç ne çıkılmaz bir huzursuzluktur, hayatta kalabilene! Aristo'nun kendi iç sesiyle girdiği savaşta kim galip gelecek? Aristo'nun Rüyası, yazmak isteyip de yazamayan, kafasındaki kurgu ile gerçek hayatı arasında sıkışıp kalmıştı, kendi benliği ile çatışması bitip tükenmeyen, varoluşsal sancılarıyla başa çıkışı çalışan bir karakteri en yakından tanımamıza olanak sağlıyor. “Yetemiyorum, yaşamak nedir bilmiyorum!” derken Aristo'nun çektiği acıyı iliklerimize kadar duyumsarken, mutlaka kendimizden bir parça bulacağımız satırlarla karşılaşıyoruz ve hatta, bir noktada biz de kendimizi kendi iç sesimizle bir çatışma içinde buluyoruz.Tanıtım Metni