Arka Bahçe

"Başı omuzlarının dağılması. Metin'in duvarında bölgede "en dip noktamız" olarak bilinen fotoğraflar düştü. Otaki esir Türk subayı gibi hissediyordu. "Ben de en dip yerdeyim," dedi kendi kendine. Bakışlarını sapladığı yere, rüzgarlı bir çınarını sürükledi. Gözü kaydı yaptı. Rüzgâr bir kez daha esince, fotoğraf nazlı ayaklarının yerden savruldu. Çınarını yerden alıp götürdü. Yaprağın üstünde her mevsimden bir iz var. Yaprağın bir kanadı canlı bir yeşildi. Ortalara doğru ilerledikçe yeşil soluyor, sarıya dönüyordu. Diğer kanada vardığında sararmalar artıyor ve tel tel dökülmeler başlıyordu. Bir yaprakta dört mevsim yaşanıyordu. Başka zaman olsa farkına bile varmayacağı, belki de çiğneyip geçeceği bu yaprağı kendine benzetti. Bir yanı Mustafa'lar, Şeyma'lar; bir yanı Abbas'lar, Cemil'ler; bir yanı Metinler, Ahmet'ler, Hikmet'ler; bir yanında ise Eflin'ler, Hatija'lar, Beşir'ler... Birden zihninde yansıtıldı o şiirin son kısmı: “Her geçen gün, dünü aratıyorken bana, çocuklara umut çıkarmak ne acı...” Sanki bu anına yazılmıştı...” Bu eser, giriş ve gelişmeler henüz yazılmayan bir hikâyenin. Enkaza dönüşmek üzere olan muhafazakâr mahalleye bir bakış. Biraz hayat, biraz ölüm. Her yanıyla insan. Bir yaprakta dört mevsim yaşıyor. Biraz Suriye, fazlaca Balat... Kim bilir, belki de umut... Tanıtım Metni