Aşiyan Serisi (3 Kitap Takım - Ciltli)

AŞİYAN 1 – VİRANE İnsan bir ölüme bir de sevdaya böylesine yenik düşüyormuş. Bir ateş ancak başka bir ateşle bütünleşince büyümüş Bir tan vaktinde gece ile gün birbirinden ayrılırken sardı yangını. Şafak söktü, gün aydı, yabancı olanın barut kokusu ruhuma bulaştı. “Sen benim evimsin Gülfem,” dedi bir yemin gibi. "Şu tenin, onun aklını ezbere, başkasının el sürmesine dahi izin vermeyeceğim vatanım. Benim tüm savaşlarım sana, senin uğruna. Sen kayıtlı olduğundan beri..." dedi burada eliminasyon kalbinin üzerine götürülmek. Avuçlarımın elindeki güçlü şekilde atanan kalbi oldukça net bir şekilde elindeydi. “Başkasına böyle attıysa namerdim!” dedi erkeği gür sesiyle. “Bu can ki bu canana böylesine teslimken, buralar hep senin...” Sıcacık eli buz gibi elimin üstüne biraz daha bastırdı. “Sen benim.” AŞİYAN 2 – DİVANE Göğsümün hemen ortasında bir yangın vardı, alevler sardı ve biz içinde görüldü. Yandım, yanarken yaktım. Onun o gün yüklediği anlamla benim yüklediğim anlam birbirinin kattı. Her şeyin başlangıcı o yerde ikimizin kıyameti koptu. Şimdi aramızda yanan ateşin bir tarafta ben, diğer tarafta o vardı. Alevler yükseldiğinde avucumdaki vuruşları ateşe verdi. Bu bizim kesin olarak bitişimizin en büyük göstergesiydi. Biz bittitik. Ona ev olan kırık, yıkılık, dökülen kalbim artık bir yanık yeriydi ve o yanacak sönene kadar orada tutuldu. Geçmişimiz, hayallerimiz yandı ama kül olan biz olduk. “Keşke” dedi içtenlikle. “Keşke bu kadar güçlü bir kadın dediğin bazen.” O konuştukça parçalarım toplandı. “Kimsenin kaldıramayacağı dert yüklenmezmiş, insanların gücü kadar sınanmış.” Titrek, ızdırap dolu bir soluk aldı. “Senin derdinin, senin sınavının ben olmak istemezdim.” AŞİYAN 3 - YEGÂNE Bir yanım küçük bir kız çocuğuyken bir yanım koca bir kadındı şimdi. İçimde dinemeyen o fırtınalar durulmuştu. Kadındım ben. İçimde herkese yetecek kadar sevgi vardı. Onun tüm yaralarını sarabilecek güçteydim. Aslında küçük bir kişinin yaşayabileceği kadar da acizdim. Kırgandım, binbir parçaya bölünebilirdim ama tekrar araya girebilirdim. Çocuktum ben üstelik. Hatalarımla büyüyüp, olgunlaştım. Öncem yoktu, önceliklerim vardı. Başlı başına bir dünyaydım ben artık. “Aşiyan; yuva, kuş yuvası, ev demekmiş,” dediğinde sustum. O konuşsun, o anlatsın istedim. Konuşurken öyle güzel ki. "O kelimeyi ilk kökende sen benim aklıma geldin. Her şey kadere bağlı. Kuşlar uçar ama yönlendirici bir yuvası vardır. Ama yerde, ama gökte, mutlaka vardır. O yuva aşiyandır" dedi. Vücudum yandı, kalp alevlendi. “Senin içinde olduğun onun yer bana ev olur, yuva olur, sıcaklık olur, sevda olur. Benim hikayemin Aşiyan'ı sevgilim…” Gözlerini kapadı, elimin üzerinde iç çekti ve gözlerime bakarak, “Sensin,” dedi.Tanıtım Metni