Aşk Dergahı

Sevda ölmüştü, baharı beklemeden tomurcuklanmış, çiçeğe durmuştu ağaçlar. Umutlar sanki güneş, sevda sanki toprak, kadın sanki suydu. Sanki ayağının kıvrımı değdirse denizin üzerinden uzağa gidecekti sevdaya. Öylesine açmıştı yüreği, parlayan bahar, parlayan mutluluğa durmuş, ateş atmıştı… Bir adam, bir kadın, bir bebek… Sevdaya tutkundu, adı AŞKtı kadının… Yüreği TAŞtı adamın… Önce sevmiş, sonra öldürmüştü kadının yüreğini… Ve bir kadın öldü burada… Dün, sessiz sedasız, kendi başına öldü. AŞK öldü… Umutlar öldü… AŞK, öldü burada… AŞK öldü. Çünkü sığınabildiğin, güvenebildiğin yerdedir aşk. Bazen âlemlere bile sığamazken, kanatların altında sonsuzluğu yaşamak istediniz ve yaşayabildiğiniz yerdedir… Aşka doğru ne zaman kanat açsa kırıldıysa kanatlar, nereye sığar, nereye sığınır insan? Sonra yeniden nereye doğar? Ne zaman çiçeğe dursa tomurcukları, kopup atıldıysa açamadan, nasıl hâllenir de güneşe, hangi cesaretle tomurcuklanır bir daha? Tanıtım Metni