Ateş, Su, Toprak

“HAKİR GÖREREK BAKMASIN İNSANA İNSAN, BAKMAYI DEĞİL GÖRMEYİ BİLENDİR İNSAN.” “Bir ara tuvalete gittim... Döndüğümde Arif'i, kırmızı elbisemi üzerine tutmuş aynaya bakarken okudum ve söyleyebileceğim en salakça hepsini söyledim: 'Ne yapıyorsun Arif! Sen kız mısın?' Arif elindeki elbiseyi hemen yatağıma fırlattı. Çünkü kolay hayatlar kaleme alınmazdı. Her kelimede canımı biraz daha yaktı ateş. Onun sözü biraz daha derine işledi ve külün sınırlarının genişliğini arttırdı. Yanan onun kelimeyi bitirdiğinde, onlarınkileri saklamak için de çok uğraştım. Beceremedim. Çünkü günümüze kadar kaleme yapılan her konu ateş halindedir. Beni yaktı, kavurdu, kül etti ve küllerimden yeniden doğurup tekrar aynı harlı ateşe attı. Ateş de ben oldum, su da, toprak da. Kısacası tam kıvama geldi ve pişti, oldu... Elinizdeki bu romanda doğmayı umut eden bir bebek gibiydi. Sancılı, belki biraz geç ama sağlıklı doğmuş. Sabırsızlıkla yazılmak isteyen onun bir kelimesiyle, şiddetiyle, suyuyla, havayla insanın günlük bir hikayesiydi, ancak insan olanların anlayabileceği. Ateş, Su, Toprak insanın olanın, sizindir artık... Tanıtım Metni