Ateş Ten Gölge

Uğur Deveci, Buzdan Top adlı romanın ardından, okuru bu kez de Ateş Ten Gölge adlı kitaplı öykünün hızı on altı ayrı öykünün evine çağırıyor. Gücünü nahifliğinden alan, her birinin kendi içinde bir derdi olan öykülerinde Deveci, eril ve hoyrat bir dilden alabildiğine uzak üslubuyla bizi apayrı insanlara, farklı zamanlara ve mekanlara uzanan hikâyeleri arasında dolaştırıyor. Yeri geldiğinde, bir özlemi dindirebilmek için kâğıtlara ormanları yazarken, bazen eski trenleri yâd edip, “bitmeyen oğul”a kalmadığımız için şükrediyoruz. İsmiyle müsemma olmayan bir ağacın “manzarayı kapadığı” kesilmenin yasını koruduğunu, unutanların utancına ortak olmayı reddediyoruz. İçimizden dışarı çıkmayı isteyen ama bundan korkan yaşam fark edip ona doğru yönelmek, “Bir balığı kediden, köpekten biliniyordu?” sorusuna kafa yoruyoruz. Denizi kaplayan dertle dertlenip, limonu ağacından düşen mahzun kelebekle hüzünleniyoruz. “Bir an da olsa güldürdüm, ben de güldüm, güldürebildik, gülebildik… hiç utanmadan!” Tanıtım Metni