Ay Işığında Sancı

Eşit olarak bölünemeyen kelimelerin bir ağırlığı var. Giderek bu ağırlığımız altında kırılıyor. Ya aklımız henüz bilmiyor, her şeyi anlayamıyoruz ya boyumuz yetişmiyor. Yola çıktığımız o ilk yere ait değiliz. Yolun biteceği de üstelik yok. Yaşamak, genel olarak eşit şekilde bölmeyen şeyleri yaşamak için öyle zor öyle sancılı ki! Kadın ya da erkek, safi gerçek ya da bir romanın kahramanının önemi yok. Önemli olan ağırlık. Yani yaşam.Doğan Ateş, kurmacanın dilini şiire yaklaştırarak, yolu, eksik öğrenilmiş hikayeleri, tahakkümü, zorbalığı ve yazmanın yakıcı anlatıyor Ay Işığında Sancı'da.“…gitmeliyiz, korkmadan, Nereden geldiğimizi asla ve asla unutmadan, Habil ve Kabil topluluğundan, kesilen ilk başlangıçta, tufanların en yaşlıdan ürkmeden, gözlerini gören gözleri olarak, söyleyen kulakların duyduğu kulakları olarak, yürüyüşe devam edelim, gitmeliyiz, gitmeliyiz çünkü bizim bir hikâyemiz var.Tanıtım Metni