Ay ve Şenlik Ateşleri

"Bu ülke yeterince büyüktü, herkese yer vardı. Kadınlar vardı, toprak vardı, para vardı. Ama bunların hiçbiri kimsede yeterince yoktu ve hiç kimse ne kadarına sahip olsaydı durmuyordu, kırlar olsa bile üzüm bağları bile parklara benziyordu, istasyonlardaki gibi sahte ya da bakımsız tarhlar, yanmış topraklar, dağ gibi hurda yığınları." Nisan 1950'de yayımlanan ve eleştirmenler tarafından en güzel kitap olarak kabul edilen “Ay ve Şenlik Ateşleri” Pavese'nin son romanıdır. Anguilla, uzun yıllar boyunca kurtuluşun ardından Langhe'deki köyüne döner; Orada çocukluğunun ve gençliğinin, acısının çekilmesinin izini sürerek aynı zamanda bir yolculuk yapar. Yirminci yüzyılın en büyük İtalyan aydınlarından, dünya çapında ünlü Cesare Pavese, 'Ay ve Şenlik Ateşleri'nde partizan savaşını, anti-faşist kurtuluş mücadelesini dramatik bir olay örgüsünde, bireyin dünyaya ait olmadığını teyit eden, dostluk, şehvet ve ölüme bağlayarak lirik bir şekilde anlatır. Ay, kan ve toprak her zaman başka bir şeyi simgelemektedir. "O dünyayı ziyaret eder, çevreye hızla bir göz atar. Hiç hoşlanmaz. Ve başını alır, gider." Italo Calvino, 1966 Tanıtım Metni