Babamın Yalnızlığı

Dünya babasından, bizden uzaklaştığı gibi uzaklaşıyor. Biz onun rüyası olduk. George Washington Crosby ölüm döşeğinde acılar içinde halüsinasyonlar görmektedir. Yatağının bozulması duvarlar çökmeye, çatlaklardan gevşemeye, tavan sıvası parça parça dökülmeye başlar. Hayatının kalıntısıdır içine gömüldüğü hatıralar mozaiği: Gazete kupürleri, parçalanan antika saatlerin yayları ve parçaları, bir yün ceket, paslı aletler... Siyah gece bir kefen gibi üzerini örtmüş, yıldızlar gökten dökülmeye başladı. George Washington Crosby'nin oğlunun sekizinci günü yaşayan Babamın Yalnızlığı, kahramanının geçmişine, epilepsi hastası babasıyla “kuramadığı” ilişkisine, anında çarkları arasında gerçekliğini yitiren anılarına odaklanıyor. Yaşamın ve ölümün sonunda, zamandan ve mekandan bağımsız, saf hatıraların ve hafızanın hüküm sürdüğü bir dünyanın güzellikteki tasviri: Babamın Yalnızlığı... “New England'dan bir baba-oğulun sınırlı hayatlarına, dünya ve ölümlülüğü algılamasının yeni olayları sunan; hüznüyle neşesiyle yaşama gerçek bir anlatımı.” — Pulitzer Edebiyat Ödülü kurulu “Babamın Yalnızlığı her okurun zaman ayırması gereken bir kitap. Kayıplar, aile bağları ve -Faulkner'ın da söylediği gibi- geçmişte kalan geçmişten varlığı üzerine bir içe dönüş, bir yolculuk...” — The Guardian “Olağanüstü... Bu dönemdeki gerçek Harding'in dili; ister saatlerin geçirdiğini anlayınsın ister bir kuş yolculuğunun nasıl geçirdiğini [...] bu dil, her yerde bulmak istediğini gösterdi. örnek.” — Publishers Weekly “Muhteşem Whitmanesk tasvirleriyle bu küçük roman, sıradan adamların olağanüstü görünenne hayat veriyor.” — Kirkus Reviews Tanıtım Metni