Babaya Mektup

Acıların dinlediğini söyleyenler doğruydu yoksa hep orada kalıyorlar da insanlar onları görmezden gelmeyi mi öğrendiler? Peki ya bunu öğrenemeyenler? Yetemeyenler, başaramayanlar, sevemeyenler ve sevilemeyenler? Acılarını mı örterler yaralarının üstüne? Yalnız onlara yeter, yalnız onları mı severler? Yaşamayı başaramadıkça çaresizlik hisden, çaresizlik hissettiğince beceremediği ne varsa tek tek peşine düşen bir adamın babasına yazdığı uzun mu uzun, keder yüklü hatıralarla kuşatılmış bir mektuptur bu. “Sen dünyada nerede bilmiyorsun, nereye ulaşamazsan ben orada nefes alabildiğim gibi geliyor” der babasının mektubunda ama bunu bile beceremez çünkü ondan ayrı bir hayat düşünemez. Edebiyatın usta kalemlerinden Kafka, babasından nasıl etkilendiğini, nasıl bu hâle geldiğini ayrıntılı satır satır ve kurallardan aralayıp anılarını okuyanların önüne yığar. Bize düşense bari şimdi birileri onu anlasın diye diri tutmaktır anlattıklarını. Sahi tüm sevdiklerinin asla yıkamadığı bir gücün gölgesinde, ağırlığının altında ezilerek geçirmiş bir adam mümkün müdür hayata tutunması? size="1" color="white">Tanıtım Metni</font></img>