Bağırmayan Anneler

Benim küçüklüğümde çocuklarım dövmek, hakaret etmek, bağırmak 'normal' kabul edilen bir ebeveynlik davranışıydı. Aileler çocuklarına bu davranışlarında bulunduklarında, şu anda annelerinin yaşadığı pişmanlık, vicdan azabı ya da kurallı olarak harekete geçmek gibi duygular yaşamazlardı. Çünkü o dönem 'kızını dövmeyen dizini döver', 'dayak cennetten çıkmadır' dönemiydi. Öyle öğrenmişlerdi. Çocukta hata yaptığında ceza verilmeliydi, hatta ceza ne kadar büyük olursa o kadar iyiydi. Mesela çocuğu dövmek demek, 'bak bu davranışın çok yanlış, o kadar ki seni dövüyorum, canını yakıyorum ki bir daha yapmayasın' demekti. İşin ironik kısmı, geçmişe dönmekte olan annelerin ya da babaların hepimiz dövdüğü, bağırıp çağırdığı, aşağılanmış hissettirdiği anları gözlerimiz her yerdek özellikler olmamıza rağmen, neden hayatta –yani vermek istedikleri dersi- hatırlamıyorsunuz. Eminim sizler de belli şeyleri hissediyorsunuzdur: Ebeveynin vermek istediği ders unutuldu gitti. Geriye sadece yenilen dayakların ve işitilen azarların soğuk anıları kaldı. İşte bu kitap tam da bunun için yazıldı. Evlatlarımız sonra geriye dönüp baktıklarında yanaklarına atılmış bir tokadın soğukluğundan çok, yüreklerine dokunan bir annenin hürmetine hissetsinler diye… O zaman gelin hep birlikte; Niyet Ettik Niyet Eyledik Bağırmayan Anneliğe… Tanıtım Metni