Benim Kişisel Kıyametim

Pişmanlığın limanından baktığımda, geçmişin sisli perdesine, ben buldum diyorum her seferinde ama yine yanılıyorum. Çünkü beni yine yanıltıyor, değişimin hiçbir değişmemesi, tükenmekte olan her ürünün sefil ruhum olduğu, Kul yapısının bu kadar hızlı kirlenip yozlaştığını, İnancın kale gibi seni finanse etmesi gereken zedelene zedelene tuzla buz olduğunu, maskelerinin ardına saklanan ikiyüzlülerin acımasızlıklarını, vicdansızlıklarını, kahpeliklerini unutuyorum ve her çabası Tanrı'ya sığınıyorum, onun var olduğu bu hâle geldik bizim için kurtuluş azabıyla. Kaybolduğu bu bölgeden beni çekip çıkaracak tek bir şey olabilecek, Sevgi kurtarılacaktı, altta kaldığım enkazın sorumlusu ben olduğum halde. Yeniden niyetliyim, bu sefer pişmanlığın limanından değil dostumun limanından geleceğin perdesine bakacağım, diye. Jan Devrim; var olan toplumsal adaletsizlikleri, kıyımları, insanların bağdaşmayan, şişmeyen eylemlerini, “din” olgusu çevresinde her şeyi mübah görenleri, plazaların değişen camlarından hayatları sadece en üst katını görenleri, en çok da o bunu “yapmaz” dediklerimizi put kırar gibi kırıyor. Kelimelerin bile hazmederken zorladığı bu gerçekleri okuyucunun zihninde süzerek âdeta damıtıyor. Tanıtım Metni