Biliyorum ama yine de...

Öyle görünüyor ki günlükki büyük ve küçük suçların, kayıtsızlıkların, görmezden gelmelerin, yok saymaların şifresi Octave Mannoni'nin özlü formülünde yatarken: “Biliyorum, ama yine de...” Bu cümleyi kalkış noktası yapan Zupancic kitabı için şunu söylüyor: Bilmezden gelme, hayatta genel toplumsal sorunlarımızı (görünümün sarsıcı birimiyle yüzleşmeyle yüzleşmeyi tarif etmek için tahmin edilen “inkâr” teriminden) daha isabetli bir şekilde tarife. İnkâr da yok değil elbette; Komplo teorilerini incelerken kârın özelliklerini de ele geçirir. Sapkın bilmezden gelmemesi ise çok daha ölçülüdür, çok daha makuldür. Sorunun pekâlâ farkında olduğunu iddia eder; ekonomik ve siyasi iktidara başlarken “liberal anaakım” ile kaynaşmış haldedir. Aslında siyasi uçakta (çoğunlukla “popülizm” ile ilişkili) inkâr ile (aynı-tas-aynı-hamam anaakımla eyaletleri) bilmezden gelmenin genel iki rakip siyasi seçenek oluşturduğu, kendi sorunlarıyla karşılaştığında de birbirini beslediği, herhangi bir toplumsal gerçeklikten ziyade karşılıklı olarak kabul edilir halde bir dansa kapılmış gibiyiz. Ve bitirirken: Uyanmamız gerekiyor – travmayı unutmak “rasyonel yollarla”dan savunmamızı güçlendirmemiz değil, normal, günlük gerçeklik çatlaklarında travmanın ve doğurduğu sonuçların izini sürmemiz gerekiyor. Tanıtım Metni