Bir Damla Gözyaşı

Hava toprak su her yerin hüzünlü sen günün ağaçları seni soluyordu. Ve onun sen orada vardın. Bembeyaz bahar saçan Papatyalarda Kendini beğenmiş ateş kırmızısı çiçeklerde Dalından kopup çaresizce Sağ sola savrulan kuru yapraklarda Ve kasvetli ayların soğuk yalnızlığında Her yerde sen vardın Senden yoksun olduğu geçmişti, kendinden gereklicesine salıyordu kızıla mevcut bıçağı. Hayatın tam göbeğine saplanmıştı… Sanki hayat boyunca bu anıyı beklemiş, bu anıyı kollamıştı. İşte o koca kafalı hayatın tüm acımasızlığı, tüm heybeti ve bütün zayıflığıyla karşı karşıyaydı. Hep kaçak dövüşmüş, hep umulmadık anlarda kurbanlarının üstüne çullanmıştı. En sonunda yakalamış, şuracıkta kıstırmıştı. Bir daha bir daha bir daha... Hayatın sesi kesildi, omuzları düştü. Gizem ve gerilimin zirvede olduğu romanda okuyucu hep bir merak duygusuyla sürüklenecek kitabın son cümlesinden sonra da bir tatminsizliğin, bir yarım yaşadığın duyguyla bazı sayfalar tekrar gözden geçirilme ihtiyacı hissedilecektir. Romanda farklı bir üslup kullanan yazar üretken edebiyatını anımsatan ifadeler kullanmaktan da çekinmemiştir.Tanıtım Metni