Bir Deli Değilin Defterleri

"Deliyim, diyorum ki, ne yazık ki, fena halde kızıyorum ben gördüm." Şişedeki Adam ile Feyyaz Kayacan'ın öykü yolculuğu başlıyor. Gerçeküstücü bir ruh halinin metinleridir onlar. İkinci Dünya Savaşı'nın tanığı olarak kaleme alınan Sığınak Hikâyeleri'nde, insanın insanı dirençli tutan insanüstü kopyası. Cehennemde Bir Yusuf'ta bu kez “Terzela”dan seslenir ve yer isyan eder. Sadece dil olarak değil, biçimsel olarak da sınırların ucundadır. İlk öykü kitabına üç yeni öykünün yayımladığı Hiçoğlu'nun Serüvenleri ileriye yönelik doğru atılmış bir işaret fişeği gibidir. Gibiciler ise hem toplum hem de dönemin edebiyat ortamının gerilimidir. Hayattayken yayımladığı son öykü kitabı Bir Deli Değilin Defterleri'nde ise öyküde yapmak istediklerini yapmış bir Feyyaz Kayacan çıkıyor. Klasik öyküye, daha doğrudan bir anlatıma “olabildiğince” geri dönüyor. İlk günden beri en iyi örneki sunulan gerçeküstücü dili hiçe saymadan, “gerçek”in tüm yalınlığıyla anlatılıyor. Ancak baştan sona belirtili, o yalınlık bu kez sertleşebilir. Adeta bir zincirin son halkası Bir Deli Değilin Defterleri'nde, Feyyaz Kayacan dilden anlatımı, biçimin ses tonunun tüm ayrıntılarıyla “usta”lığını taçlandırıyor. Tanıtım Metni