Bir Üretim Mekanı Olarak- Beyoğlu Düşerse

Yüzyıllar boyunca ve alternatif bir kültürel canlılığın temsili olan Beyoğlu, modernleşme tarihi boyunca çok sayıda geleneğin bakışına odaklanmıştır.Sanat ve edebiyat camiasının uğrak mekanlarına odaklanmayı ve buralardaki bölgelerdeki bölgelerden "kaybettiklerimiz"i saptamayı bu noktada tespit edilen Burcu Pelvanoğlu, karşılaştırmalı bir Beyoğlu kroniği kaleme yerleşiyor. Modernizm paradigması çerçevesinde "Tanzimat'tan 6-7 Eylül'e" ve "6-7 Eylül'den Günümüze" olmak üzere iki ana başlığa ayırdığı Beyoğlu'nun aldığı üçüncü kültürel virajı da gözden kaçırmadan; sermayenin eldeğişimi çerçevesi 2010'lar itibariyle bütünüyle çehre dağılmış yeni Türkiye-yeni Beyoğlu'na süt gözlemlerine de yer veriyor. Kaçınılmaz olarak bir düşman yaratmaktan beslenen ama sonuçta başka bir biçime bürünen eklektik milliyetçi düşüncelerin büyüyebildiğin, yerellik-evrensellik tartışmalarından, sermaye ve kâr odaklarının rantabilite hesaplarından nasibini alan kültür-sanat merkezi Beyoğlu'nun aldığı her göçle yeniden elde edilen demografik kalkınmanın, modernlik kurucu kurtuluşunun başarısızlığına kadar vurguluyor.Taksim Bahçesi'nden Gardenbar'a, Narmanlı Han'dan Lebon'a, Cumhuriyet Meyhanesi'nden Mısır Apartmanı'na, Maya Sanat Galerisi'nden AKM'ye ve nihayet Sefahathane'den Kemancı'ya, sonsuz mekânın, anın ve tanıklığın açık olan bir anlık hafıza temrini...Tanıtım Metni