Bizim Diyar

Sevinç Çokum, Yahya Kemal'in Balkan coğrafyasına imlediği gibi bakıyor. Yazarlığın ikinci romanı olan bu metinde Çokum, bir göç hikâyesini anlatıyor. Bu göç, bizim aslında çok bağlantılı olduğumuz bir mecburi göç. Sürgün elbette: Osmanlı'nın kaybettiği Balkanlar'dan kalan bir kişinin çeşitli bireyleri üzerinden bütün göçlerin o temel duygusuna sahip olması gerekiyor, o büyük hüzne varıyor. Bir yanda ölümler, bitmeyen zorlu yolculuklar, kendi hayatından ayrılmanın derin üzüntüsü; öte yanda dirayet, kenetlenme, öfke ve yan yanalık. Bizim Diyarımızın en belirgin özelliği, bu kenetlenmesi olmalıdır. İstanbul'da son bulan göçü, herkesin başka yerlerde, başka zamanlarda geçmiş ve sonunda değişebilmesi mümkün olmuştur. Ama hep o inatla. Ve elbette "geçse de hiç unutulmayacak" bir hatırayla. "Hangi biri anlatayım? Gece parlakdaklar karayı yalayıp geçiyor. Patlamalar, alevler, açılan gedikler, ölen askerler... İnleyen yaralılar... Bu bir imtihandır ana. Burada kendimizi öğreniyoruz. Yaşamaya hakkımız olduğunu, düşmanımızı öğreniyoruz... Telefonlar... Tayyarelerin başına geliyor... Sudaki günlerine, gece yıldızlara başladığında yok. Otlar, öter durur. Askerlerden biri incir toplayıp getirmiş. Geceleri Türkçe okuyorlar. Yıllardır böyle birlik olmak için uğraşıp durmuştuk. Yeniden doğduk." Tanıtım Metni