Büyümek Çocukça Bir İstekti

Küçük bir dostumun aydınlattığı, masum bir hayat insanlarında kalakalmış bedenler. Akıllarda onlarca soru var. Kimim ben? Neredeyim? Yani böyleyim? Beni bu hayatta kalan kim kurtaracak? Öyle ya; Hangi insan ister ki çıplak ayakla cam kırıklarına basmayı? Hangi insan ister ki kırılabilir dönüm umut varken kalemsiz, deftersiz, çaresizlik gökyüzüne bakmayı? Hangi insan ister ki sıcacık gülmenin, dostluğun, paylaşmanın yerine kavgayı koymayı? Cevap mı? Hiç kimse. Mazisi buğulu olanın geleceği net olamaz. Gelin el ele verelim. Hiçbir şey mazide buğuyu kaldıralım. Sorumluluklarımızı belirleyelim. Paylaşalım. Ya cam kırıklarını kaldıralım ya geçmişimizden utanalım. Ya defter, kitapların eksikleri ya da çaresizliğin gökyüzüne bakalım. Ya gülümseyelim ya kavga edelim düşmanca. İşte böyle insanoğlu, her şey bizim hikayelerimiz. Gelin el ele verelim. Bardaktan boşanırcasına ilim yağdıralım. Sevelim, sevinelim, sevindirelim. Aynı gökyüzünü paylaştığımız şu küçücük dünya da barışın, huzurun elçisi iyileşmesi. Masum bir hayat yaşayanlarından, küçük umutlarla bakan bu bedenleri kurtaralım. Gündüz, güneş olup ısıtalım; gece ay olup aydınlatalım. İlim ilim, ilmek ilmek dokuyalım; kozasını yırtan kelebek misali hevesli ama ürkek bu bedenleri. Son olarak Mevlana'nın şuruplarını ekleyeyim. ''Bir anne başka bir mumu tutuşturmakla patlamaz bir şey kaybetmez.'' Tanıtım Metni