Cam Çocuk

Sürekli bir şeyler kırılır. Bardaklar, tabaklar, tırnaklar… Yaşamdaki bilgiler artık yerine getiremez hale gelirler. Arabalar, verilen sözler, patates cipsleri. Hepsi bir ufak şey olur. Buzu kırabilirsin; dalgaları da öyle; ses çatlakları, sessizlik bir anda paramparça olup dağılır. Yürekler kırılır; umutlar da öyle. Zaman ortadan kaldırılır yarılıverir; insanların molalar, hapishaneye girme yaşamdan bir süreliğine kopmalar; günler yarılır, tekdüzeliğinden sıyrılır ya da tam tersi yönde gidiş yönünde döner. Zincirler kırılır, sessizlik kırılır, bağlılıklar, sadakatler kırılır. Yaşamdaki birçok şey kırılgandır. En çok da yaşadığı kendisine yönelik akit kırılgandır. Kırık dökük bir hayat içinde Osteogenez Imperfecta hastalığıyla dünyaya gelen bir bebek: Cam çocuk Willow. Sayısız kırıkları sarmaya çalışan bir anne: Charlotte. Buz gibi görünümü altında tutulan bir baba: Sean parça. Kardeşinin kırıkları altında ezilen bir diğer kız: Amelia. Ve Charlotte'un biricik arkadaşı ve doktoru: Piper. Buzun üstünde gezinen bu karakterlerin etik ve kişisel kararlarla ilgili çok sözü olacak. Jodi Picoult Cam Çocuk'ta bir kez daha edebi dehasıyla son derece kaygan bir zeminde önemli ve kışkırtıcı sorulara yanıt arıyor. Picoult uzatılamaz bir şekilde yazıyor. Stephen King Picoult'un aşırı güçlenmesi iyi yazıyor. Financial Times Picoult'un sıcak bölgelerinde parmak basmakta üstatlaştı, hatta kâhin temizlendi. Bizi doğru ve yanlış üzerine kopyalamayı zorlaştırmak karşısında afallamak mümkün değildir. The Washington Post Tanıtım Metni