Cam Irmağı Taş Gemi

Taşın boyanmasıydı âdet olan, sıra boyamalara geldi. Yontucunun, kullandığı boyalara güveni sonsuzdu. Asırlarca dayanacaklarını, solmayacaklarını, bambaşka renklere dönüşmeyeceklerini biliyordu. Kimi bir deniz kabuğunun, kimi bir çömlek parçasının içine karıştırılmış renkler. İstese, sonsuz sayıda renk elde edebilirdi. İstemedi. Kimi içici, kimi kasvet verici, ama hepsi de canlı ve kalıcı boyalarla yetindi. Gözlerini karla hiç ovmamış kadınların dağılımı buz mavisi, yağmur grisi gibi, kar beyazının da dağılımı elbet ama renklerin en zor birini, kendisinden başka bütün renkleri yutanı, renksizlik bırakan, göz yakıcı çiğ beyaz bile onun duvar resimlerinde yumuşadı, uysallaştı. Hacmini buldu, boyun eğdi, renklerden bir renk oldu. En çok da bir yıldız ırmağının üzerinde, yani lâcivert gökyüzünün altında güzel durdu. Çünkü kraliçe onun defasında yıldızlı gök altında beyaz bir elbise giyiyordu.Yontucu her şeyi üstün bir duyguluk duygusuyla tamamladı. Tasvirleri arasında bu gidişle bağdaşmayan tek sahne, lâcivert ırmağın burgaçlı dalgaları tutulduğu saldığı, batacağı ya da yol tutarının süresi tek anlık aynadan belli olmayan taş geminin üzerinde kaldı. Onun da tek yolcusu vardı.Tanıtım Metni