Çocuk Düşmanlığı

"Yetişkinlerin bir çocuk özgürleşmesinin, çocukların karşı ilkelerinin daha bütünlüklü bir analizinin tedavisiyle mümkün olduğunu ortaya koymayı amaçladım. Çocukları ezen fikirleri ve kurumlara ilişkin deneyimlerini dinlemeye var; büyümelerini ve gelişmelerini desteklemek üzere filizlenen çocukların vatandaşlık hakları ve politik işlerine yol göstermemiz ve yardım etmek ve bu yolda devam etmek için programlarımız, eğitim için daha fazla çaba göstermemiz. için yapılması gereken birleştirici kavram.” Cinsiyetçilik, ırkçılık, antisemitizm ve benzeri biçimlerde, bir sorun olarak görülmeden önce doğal olarak görüldü, sıradan işleyişte normalleşti, toplumsal yaşamleri arasında gizlenerek kalanlar sessiz sedasız korunabildi. Ayrımcı pratikler orada bir yerde ortaya çıkıyor ama “adı konmamış”tı, bilgi üretilmemişti; Bu nedenle siyasi tartışmanın bir konusu olabilmeleri sıra sıra aldı ve büyük çabalar gerektiriyordu. Elisabeth Young-Bruehl, Çocuk Düşmanlığı'nda ailedeki, okuldaki, arkadaşların çevrelerindeki, ikili ilişkilerdeki ve siyasilerin dilindeki “çocuk düşmanlığı” biçimlerini anlamaya, görünmeye, diğer yöntemlerle dağıtmaya çalışıyor. En önemlisi bunu çocuklarını önce yaparak, yetişkinliklerinde büyütülerek, çocukları kulak vererek yapıyor. Bir toplumsal soruna “adını katma” çabasının incelikli ve titiz bir örneği...Tanıtım Metni