Çocukluğumu Bindirdim Tramvaya O Gitti Ben Kaldım Yaya

Müjdat'la Fatih'te doğduk, Karagümrük Ortaokulu ve Vefa Lisesi'nde okuduk. Bu nedenle birçok ortak arkadaşımız oldu. Geçenlerde bunlardan biri olan Ataman'la (Dilgin) konuşuyorduk. Söz geri döndü, her zaman olduğu gibi Müjdat'a geldi. Onun tiyatroya, öğrenci yetiştirmeye, eğitime ve iyiliklere saygı göstermeye devam ederken, nasıl olduğunu anlamadım, ikimiz de aynı anda “Müjdat adamdır. Hem de çok iyi bir adamdır” dedik.TRT'de otururken Tunceli Ovacık'a kalmıştık. Bizi Munzur Nehri'nin kırk gözeden adeta süt gibi, bembeyaz köpükler saçarak geldiği yere götürüldüler. Eğilip kana kana içtiğim çok soğuk ve berrak suyun tadını damağımda görebiliyorum.Ben Müjdat'ın hayatları, o kaynaktaki gibi hiçbir kirin karışmadığı bir akarsuya benzetiyorum. Kitabı alırken gürül gürül akmaya devam eden bu şehir sudan, siz de bir yudum alacak ve tadına doyamayacaksınız…Gözle görünmeyen kötü virüsle savaştığımız süreçte yayımlanan bu kitap en sevme yanı; hem kolay okunur hem de umut verici olması… "Umutsuz yaşanmaz. Hele bir sanatçının umudu yoksa gelecek de yoktur. Umut sanatın ekmeğidir, suyudur. Umutsuz olursa sanat edemezsin. Sanat umutla çalışır. Gıdasıdır umut sanatın. Sanatçı hiçbir durumda umudunu kaybetmez. Çünkü umut bitse dünya durur. Umut ayrıca emek de ister. Emeksiz olmaz. Hayat da emek ister" diyor Müjdat. Ve hayata verdiği emeği anlatıyor. Son dönemde emeğine yapılan haksızlığı da…Büyük konuşmadan, ahkâm kesmeden, bilgiçlik taslamadan, tam karşılıklı olarak dalgalara kayıtlın kesitler, anılar ve dostlarından portreler sunuyor. Ben dört saatte bitirdiğimde içeriden “Keşke daha çok yazmış” dedim. Bakalım siz ne diyeceksiniz?..Uğur DündarTanıtım Metni