Coşkuyla Ölmek

Beklemek, bir programın işlemlerini ve haline gelmesini beklemek, beklerken olacak olanın olması için gereken her türlü başka hale geçişlere, kalışlara tahammül etmek ne zor şeydi. Başı da, ortayı da, sonucu da bilip beklemek ne tahammülü güç şeydi. Tanrı'nın da yaptığınızı anladınız mı? Baş, orta, son belli, helak kaçınılmaz, ancak önemli olan o zamanı geçirmek, o zamanı geçmek. Ve geldiğinde gelmemiş gibi, bilmemiş gibi, yaşamamış gibi bir yolculuk, rüyayı yaşamak ve 'Neyse rüyaymış', demek ve aynı yerden uyumaya devam etmek. Yaşamaya da, ölmeye de yazık. Bu ölüm için yaşamak, bu yaşamak için ölmeye yazık. Mezarlıklara, servilere, süsenlere, nisan sonunda açan katırtırnak, aceleli müdahalenin adımlarına yazık, mezar taşa konup da bağıran karganın sesine yazık, ölüm ağlayan şaire, yaşam var zanneden filozofun nefesine yazık, şen taklalarla ilk sene koşarken, ağaçlara tırmanırken seyredip seyretmediğini kontrol kedininkine yazık, ağdaki balığa, yerde onu bekleyen anguta, önce ön ikisine sonra arkadakileri ovuşturup bu hareketinden büyük kâr ve kisve uman karasineğe yazık, hortumunu sallayan koca dosya, sanatlı sıçrayışı ile dahi olanları dolduramayan yunusa yazık, grafon kâğıdından gelincik ve petunyalara, en pürüzsüz çakılmış yere, kum olmuş zavallıya, sağdan sağdan çalıştırılan eşeğin inadına, yol kenarlarındaki ısınmış dikenlere, kozalağın fıstığa, bitmiş yosuna yazık, bu topu binyıllardır çevirip duran sema-i muğlâka, titreyen kanatlara, açılan göğe ve onun katmanlarına, havanın, suyun olduğu, ne yazık ki. Tanıtım Metni