Cüce

Zenîme'ydi adı. Zaman zaman kederli, derin yeislere kapılmış onu bulurdum, zaman zaman neşeyle taşmış kırıp geçirmekdi gülmekten insanı. Güzelliği silinmemişti büsbütün. Lokma giyimli, uzun boylu, incecik, düzgün vücutluydu; Kadınsı çizgileri yerindeydi. Tuhaf kostümlerle evin içinde dolaşırdı. Hayatının kapattığı bir nokta bir giz, gerçek bir acısı vardı bence, ama yine de dolu yaşamış, dünyanın onun bir yerinde sevgilileri olmuş; gözü arkadaş kalmamış, güçlü bir kadına benziyordu. Zenîme Hanım'ın oturma odası ya da salonu sanki orta yerde ulu bir çınar kulübesi da onun tüm sonbaharların gelişiyle kuruyup dökülmüş gibi, serilmiş yazılı çizgilerla doluydu. Kâğıtlar da kim bilir ne uzun süre orada öylece kalmışsa onları da sararmış solmuştu. Bir gün “Al götür onları artık gözüm görüyorsun!” dedi, ikramda bulunurcasına bana! Zenîme Hanım, kitabına reklam falan koymamıştı. Cüce adını ben koydum. Yazarın Notu'dan Tanıtım Metni