Deccal'in Hatırı

"Bir çift ölü gözlerinin içine dikilmiş, öteki dünyadan buna bakıyordu sanki. Ve ne kadar kibar konuşuyordu ölü. Kılığa bak, ya otopark değnekçisi ya duraksahyasıdır derdin; dünyanın bak, melek olup olmadığı; gözüne bak, ölen de geçmişi yok yazık; hiçbir yerine bakmadan tamamen dinle, haber spikeri. Ve ne kadar âşinâ Allah'ım. Ve nasıl da ürpertiyordu." Deccal olmak, melek olmak… Ölü olmak, diri olmak… Hasta olmak, sağlıklı olmak… Erkek olmak, kadın olmak, yetenekli olmak, başka cins olmak… (Bir de “cins” olmak var tabii, o ayrı!) O kadar ayrılar, o kadar başkalar mı gerçekten? Bir bakın, bir düşünün. Sezgin Kaymaz, hem tiryakilerine alıştıkları lezzeti hep yeniden sunan, hem de hep yeni sulara açılan bir yazar. Tekinsizliğin, çatışmaların, “kötülüğün”, olağanüstünün ve günün içinden hep sevinç kuşlarını havalandıran bir yazar, aynı zamanda… Deccal'in Hatırı'nda sevinç kuşları, koma halinin, manyak doktorların, mafyacıların, polisçilik polisi oynayanların, lubunyaların, haris rantiyelerin ve tabii her zaman olduğu gibi, garibanların arasında havalananTanıtım Metni