Dervişin Yolu 1 :Her Güne Bir Ayet

Hayır, ümit kesmedi Allah senden. Ardın sıra bunca dil döküşünden anlasana... Yanımdaki koltuğa oturur oturmaz yazmaya başladı. Yol boyunca taramayı ortadan kaldırmaktı. Altıncı kâğıdı da önlü arkalı doldu ve nihayet durdu. Merakımı gidermek zorundaydım. Hafif gün geçtikçe “Epeydin kalemle mektup yazıldığını görmemiştim” dedim. Tebessüm etti. “Cezaevine hazırlanıyor!” dedi. “Eşim üç yıldır hücrede…” “Allah’a kavuşturun!” demekle yetindim. “Eşime her gün mektup yazıyorum” diye ekledi. İnanamadım ama şüphe ettiğimin anlamı yoktu. “Bir de şey…” diye devam etti, “bu sabah mektubum; bir de akşam yazacağım.” Samimi bir aşktan şüphenin şekli mahcubiyetiyle yol boyu tek satırna odaklandığım Kur'ân'a döndüm. Uçağın alçalışmasını anons etti kaptan. Tanıştık; adı Yelda imiş. Gaziantep Havalimanı'na indik. Kapıların açılmasını beklerken sorarken: “Sizi yormuyor mu, her gün her gün…” “Asla…” diye diklendi, “bunu en çok ben istiyorum, korkuma iyi geliyor.” "Korku mu?" “Eşimin benim ondan ümit kestiğimin sanılmasından vazgeçileceği.” Kapı açıldı. Kur'ân'ı çantama hazırlamak üzereydim ki, ben de elimde olan bir mektupları dikkate almıştım. Kalkmak üzere olan Yelda Hanımı durdurdum. “Az önce söylediğinizi bir daha mı söylersiniz?” dedim. Tekrarladı: “Benim en büyük korkum buluşmanın benim ondan umut kestiğimi sanması, yoksa o oradan çıkmayı umidini kullananlar.” Elimdeki kalın 'mektub'u gösterdim ona. “Bugün bu mektubun bana neden yazıldığını saydığınızda…” dedim. "Nasıl yani?" diye bakanı görebiliyordum. “Dünyanın dert duvarları arasında ezilmiş, ağır günahların parmaklıkları ardında bıraktığı bana bu mektubu göndermenin niyeti de aynı olmalı. “Benim en büyük endişem, benim senden umut kestiğimi sanman…” Hayır, ümit kesmedi Allah senden. Ardın sıra bunca dil dökmesinden anlasana… Tanıtım Metni