Dokunulmaz

Sırtüstü uzanıyorum yıldızlardan örülü örtüm”! Derime kazıttığım yaşım kadar “yetmiş” suretin hepsi benimle gelmek istiyor. Bağırıyorlar. Susturmak istiyorum. Yıllar geçtikçe ufalıp küçülüyor, buruşuyorum. Aynalara tahammül edebilirken uzun ya da kısa, güzel ya da çirkin değildim. Mürekkep karası kurban portreleriyle dolu yüzümde seçilecek bir şapka artık yok. İşte duydu yine! Grace çağırıyor! Hata, insanın evrenle temasıyla başlar ve insanın ilişkisinde devam edip etmediği gider. Gerçekle düş arasında mırıldanan hatalı bir ezginin büyüyerek güçlü bir en iyi göz dönüştüğüne ortaklaştığına dair tüm beyazların hikayesi bu! Çocukluktan ölümsüzlüğe, gerçeklikten deliliğe, kökenden aldanmaya doğru hızla akan bir nehrin kendi masalını yeniden yazarken, Dokunulmaz'da insanın varoluşuna da onun kusuru sorgulatarak okurun zihninde beyazın içinden geçen siyah gibi iz bırakmak. Nedret Kılıç, Kornelyus'un Ezgisi ile başlattığı, Şedaraban ile devam ettirdiği üçlemeyi, akıllardan çıkmayacak bir sonla, Dokunulmaz'la tamamlıyor… Tanıtım Metni