Döngel Dünya

Mahallede, evde Dikiş diken bir erkek yadırganmazdı, öyle diyor. Para veren de sağlar. Bu işi para için yapmazdı babam… Babam yokken, Dikiş makinesinin küçük çekmecesindeki terzi yüksüğünü alır, parmak parmak dolaştırırdık. Parmağımıza bol gelen o yüksükle, iğneli iğnesiz, Dikişli Dikişsiz güzel oyunlara uyuyor, kaybedeceğimizden korkan annemizden ne azarlar işitirdik. Bir masal oyuncağını andıran bu yüksük, bizim parmağımızda sıradan bir nesneye benzerken, babanın parmağında bir sembole dönüşmüştü. Küçük anlarda mutluluk bulan zavallılar, yağız elektrosazcılar, keklik avcıları, taklacı güvercin hayranları, baba olmayı beceremeyen adamlar, şu yalan dünyayla vedalaşmak isteyen aceleci ihtiyarlar, kalabalıklardan ürküp içine kapananlar… Küfür gibi pis pis yağan yağmurlar… Angara, Yozgat, Kırşehir'in Kaman'ı… Döngel Dünya, Türkan Şoray'lı, Ediz Hun'lu Yeşilçam melodramlarının sıcaklığına sığınan gariplerin öyküleri. Ethem Baran, dünyanın gürültüsünden kaçıp bozkırın ortasında bir parça deniz arayanları anlatıyor. Tanıtım Metni