Döngü

Güneşin insanının mutluluğuyla dolduran, sadece anılarımızda kalan sıcak yaz günlerinde, yer kavurucu ve çekilemeyen bir büyüye dönüştürüldüğünde insanların artık tek sevdiği mevsimdi kış. Giyilen kıyafetler insanları en az soğuktan koruyabiliyordu. İnsanın kalbinin sıcaklığından, dinginliğinden ve hastalığından mevsimsel olarak kış da artık eskisi gibi değildi. Yağmur damlaları insana huzur değil acı uygulamıştı. İnsanlık, bu döngüsel çıkmazda kaybolmuştu. Bedenlerinden acılar içinde ortaya çıkan çalışan ruhlarını kontrol etmeye çalışırken etrafa bakıyor ve pişmanlıkları dışında hiçbir şey göremiyorlardı. İnsanlığın gözleri kapanırken ayarlama tek şey rüzgâra karışmış yağmur sesi ve kargaların acı acı ötüşleriydi.Tanıtım Metni