Dört

Bilmem! Yani hiçbir şey bilmiyorum. Adım, sanım, ünvanım; var mıyım, yok muyum? Gerçek miyim, insan mıyım, geleceğim mi ya da zebani? Tekinlerde, İris. Adım İris. Şu ayağımın altında kayan kahverengi toprak, acaba Hades'in yaşadığı mağaralarından mı? Şu omuzlarıma dökülen sarı, kıvırcık saçlar, eğreti! Zihnimde çığlığa çığlığa bağıran bir ses, Elektra! Susmuyor. "Kızım, ben annen Elektra. Sen; yedi renkli güzel sanat eserinin cehennemi. Okyanusun gökyüzündeki lideri. Sen İris, kökleri. Gökyüzünün silinmesiki elçisi. Korkma kendinden! Korkma! Sen ölümlülere haber iletmek için ordasın." Bir çocuk aniden bağırıyor. Zihnimdeki tılsımlı sesler yok oluyor. "Abla! Ablaaaa!" diyor. Bir el, omuzumdan ittiriyor. “Helal sana!” diyor diğer ses. Aynı ses bağırarak devam ediyor. "Polis mi sen? E, polissin sen. Kimliğin düştü." Ayağımın altında kahverengi toprak, artık kara. Yerde yatan yaralı genç bir çocuk, yanındaki kanlar içinde başka bir genç ve burada otuz yaşlarında bir adam. Omzuma dokunduğunuzda anlık huzur. Ama onun da yüzü kanıyor. Polis miyim ben? “Adım İris!” diye fısıldadım sadece. Yüzlerce kez kulağıma fısıldayan tılsımlı seslere meydan okuyorum. İlk kez korkmuyorum. Adım İris!Tanıtım Metni