Dostum Keleş

'"Ben sana demedim mi baba?' diye seslendi Ömer, ağrıdı... Elindeki kırık ağacı kaldırdı Sefer, karşısında bilgiçlik taslayan oğluna fırlattı. Odun Ömer'in başının tam ortasında indi! İnledi Ömer, yere yıkıldı! Kanlar Ömer'in dünyasına boşandı, boynuna. Onun yanı kıpkırmızı bir anda oluştu. Arap öküz acıyla inledi! Boyunduruğu zorlayıp Ömer'e ulaşmak istedi, başaramadı. Sefer dondu kaldı. Neye sinirini şaşırdı. Kim atmıştı odunu tek ürününün aklına, kim koymuştu yavrularını kanlar içinde böyle? mi, kendi kırılası kolları mı? İnanılmayacak gibi olmayanlar! Dizinin bağları çözüldü, şaşkınlıktan gidemedi Ömer'in yanına. Nereden gördü, nereden geldiyse, adım geldi bir adam, arkasından birileri daha... Birisi ölmüş dedi, bir başkası henüz yaşadığını söyledi. Dostum Keleş'te yaşamla, doğayla iç içe öyküler var. Kimi zaman bir öküzün gözünde, kimi zaman bir köpeğin kilometrelerce yolu gizlice sevdiği çocuğun çocuğunu kurtaracak sezgisinde, kimi zaman zayıf öğrenci ekmeğine sürülecek dut pekmezi hakkıdır... Yaşamı yürek genişliğine sığdıran okumalar; düş dünyasını uzak ufuklara taşıyan öyküler... Hem uzak onu birimize, hem çok yakın... En güzeli, onlara daha yakından bakın... Tanıtım Metni