Düğümlere Bitişik

Son tren kalkmış oldukça olmuş. Sessizlik büyüyerek büyüyor. İstasyon saçaklarının altında bankada, yan yana oturuyoruz. Art arda istifli kara vagonlar, az ileride karanlığa ulanıyor. Gövdelerinden yükselen pas tadı, yerde duruyordu. Dilimi değdiriversem diye geçiriyorum. Soluğumun sıcağıyla çözülen sırdan, gözlerim ürküyor. Sekerek vagonların farklılığından karışıyor. Zifiri karanlığa karışmadan narin kitabınu çevirip yapılıyor. “Kalk peşime düş!” programı bu. Cesur değilim. Beriden öteye uzanan bir şey var. İçeriden düzenlenir. Ellerime, ayaklarıma dolanan bir şey. Ellerime doluyor. Sımsıkı sarıyor. Belki keskin. Soğuk mu ıslak mı? Dolaşık. Ellerimi kurtarıyorum. Daha hızlı. Sıyırıp at! Uzaktan bir tren düdüğü kulaklarımıza çalınıyor. Ellerim ne kadar umutsuz, o kadar dermansız düşme kucağıma. Raylar şaka yapıyor. Kar başlıyor.“Posta treni gördün mü hiç?”Tanıtım Metni