Duino Ağıtları

1912 kışında Adriyatik Denizi'nin şiddeti Duino Şatosu'nda misafir olan Rilke, bir sabah, denize inen sarp kayalıklar boyunca dar bir patikayla kalenin eteklerine doğru burçlara tırmanırken aniden durdu; şiddetli rüzgârın soluğundan türeyen bir ses, âdeta bir melek ona bağırıyordu: “Kim duyarlıydı haykırıyordum, beni melekler / makamından? Hatta içlerinden biri tutmakta / alverseydi beni kalbine, tükenip giderdim onun o / Korkunç Özgüvarlığında ben.” Derhal hep yanında taşıdığı not defterini çıkardı ve sanki dikte ediliyormuşçasına gelen bu dizeleri kaydetti. 1915'in sonlarına doğru Duino Ağitları'nın üçü bitmişti; Ancak I. Dünya Savaşı'nın doğduğu ruhsal çalkantı, Rilke'nin Ağıtlar'la olan mesaisini kesintiye uğrattı. Ömrünün son yıllarını İsviçre'nin Valais Kantonu'nda yaşayan şairlerin burada, Muzot Şatosu'ndaki çileli inzivası, Şubat 1922'de Duino Ağıtları ve Orpheus'a Soneler'in çalınmasıyla taçlandı. "Şairler Ulusu"nun sesi Türkçede "şimdi" yankılanıyor: "Geçicilik her yerde derin bir varlığın içine dalar. Bize düşen bu fani dünyada, acısı ve tutkusuyla içimize kadar derin bir biçimde nakşetmektir; öyle ki cevheri içimizdeki 'görünmezce' yeniden varlığa kavuşabilsin. çabasıdır.” Tanıtım Metni