Durgun Don 2. Cilt

Rus ve dünya edebiyatının başyapıtlarından Durgun Don'da Mihail Şolohov, devrim öncesi ve sonrasındaki Ruslar, özellikle de feodal değerlere ve çara bağlılığını sürdüren Kazakların betimlendiğini, anlatısının bilinen belgelerini kurar. Ancak yazarına Nobel bileşenlerini bir araya getiren bu büyük yapıt, kesinlikle bir “belge-roman” değildir. Şolohov, tarihsel olayları nesnel bir biçimde aktarırken çok canlı portreler çizmiş, yaşadıkları toprakların ve dönemin özelliklerini yansıtan güçlü karakterleri geliştirerek, bireysel ve toplumla ilgili yoğun bir şekilde irdelemiştir. Romanın dosyalarının ilerleme anları ki, karşı safta olanlara yapay olarak yaratılmış bir düşmanlık besleyen Kazaklar, aslında mevcut bir dünyanın içinde yaşadıklarının da yoğunluğundadırlar. Bu büyük eser Türkçeye, üç çevirmemizin ortak ve yoğun emeğinin bir ürünü olarak kazandırıldı. Mete Ergin ve Gani Yener'in birlikte yaptıkları çeviriyi Hasan Âli Ediz Rusça aslıyla karşılaştırdı. Okurlar, Rus halk edebiyatı ile Rus klasik edebiyatını kaynaştıran asker Şolohov'un parlak edebî biçemini bu titiz çeviriden zevkle takip edecekler... • • • “Eskiden Ataman Alayındalığını bitiren Kazakları evlerine teslim etmekken donatırlarmış. Kazaklar sandıklarını, atlarını, eşyalarını trenemiş. Tren yola çıkar, tam Voronej'e gelince, o sırada Don'u ilk geçerken yerde, makinist ağırlaşırmış treni... Trene varır varmaz... Vay babam vay! Kazaklar hepten çılgına dönmüş: 'Don! Durgun Babamız, Don'umuz!' Ve pencerelerden, köprünün üstünden suya kasketler, eski gömlekler, pantolonlar, mintanlar, daha Allah bilir neler uçarmış! Askerden dönüşleri şerefine Don'a armağanlar vermiş. Bazen böyle olurmuş ki, suya baktığında, Ataman Alayının mavi kasketlerini kuğular ya da çiçekler gibi yüzer görsün... Çok eski bir görmüşmiş bu.” Tanıtım Metni